Η βασική ιδέα είναι η δημιουργία μιας διαδρομής ,ή μιας αισθητηριακής εμπειρίας για τον περιηγητή, που θα αναδείξει το υφιστάμενο τοπίο και θα το συμπληρώσει με κύριο στοιχείο την διαδοχή των χώρων.
Παρατηρώντας τα διάφορα στοιχεία που απαρτίζουν το οικόπεδο, με μέσο το σχέδιο και με γνώμονα τις αφηγηματικές χαράξεις του οικοπέδου (απλές χαράξεις στο έδαφος,πυκνώσεις βλάστησης, δίκτυα νερού, δενδροστοιχίες) κάνω μερικά διαγραμματικά σκίτσα, σαν μια νοητική διεργασία σχηματοποίησης προς αποκάλυψη των πρωταρχικών δομών του χώρου.
Ξεκινώντας με την δυναμική χάραξη των ελαιόδεντρων στο κέντρο του οικοπέδου και της συμβολικής θρησκευτικής σημασίας του ελαιόδεντρου και του λαδιού αποφασίζω να δημιουργήσω μια μικρή μονάδα επεξεργασίας του σπόρου της ελιάς, ενεργοποιώντας την βορειοδυτική γωνία του οικοπέδου και επισημαίνοντας το ποιόν του τόπου, κομμάτι που θα αποτελεί συνδετικό κρίκο του συγκροτήματος αποχαιρετισμού με ενα κοινωνικό κομμάτι της πόλης.
Στην πορεία επιλέγω να υπάρχουν δυο είδη τελετουργιών, η ταφή και η καύση. Υπάρχουν δυο μονοπάτια, δυο κινήσεις κατα μήκος του οικοπέδου, η μια που ακολουθεί την χάραξη της δενδροστοιχείας των ελαιόδεντρων και καταλήγει στο παρεκκλήσι που βρίσκεται στο τέλος του οικοπέδου όπου και γίνεται η ταφή με υπαίθριες τελετές και ανοιχτή θέα προς την θάλασσα και η άλλη με μια παράλληλη διαδρομή δίπλα απο τα αμπέλια που κατεβαίνει ομαλά με μια ράμπα μέσα στην τάφρο, όπου και βρίσκεται το κρεματόριο και γίνεται η καύση. Στην συνέχεια, εφόσον ο επισκέπτης παραλάβει την τέφρα συναντά μια διαδρομή που ξεκινά απο το εσωτερικό της τάφρου και φτάνει στην αμμουδιά όπου και μπορεί να την διασκορπίσει .
αποψη απο το παρεκκλησι
αποψη απο το εσωτερικο του κρεματοριου
