crevasse

“Practically as well as logically, it would be meaningless to connect that which was not separated, and indeed that which also remains separated.”

George Simmel

Το πρόγραμμα σπουδών εμπνεόμενο από σχολές που έχουν υιοθετήσει μια πειραματική και διεπιστημονική προσέγγιση διδασκαλίας καθώς και την άμεση σχέση με την πόλη (“Rhode Island School of Design”, “Aalto”) συνδέει και ταυτόχρονα διαχωρίζει τους πέντε βασικούς άξονες της τέχνης του θεάτρου.

Την σκηνοθεσία, την υποκριτική, το σενάριο, την σκηνογραφία και την ενδυματολογία.

Έχοντας ως στόχο την σύνδεση του πεζόδρομου της Ραδινού με την πλατεία Όλγας, κρατώντας ανέγγιχτα τα χαρακτηριστικά των δύο, ερμηνεύσαμε την ανάγκη αυτή ως μία σύγκρουση μεταξύ κενού και γεμάτου. Το κενό ως ο δημόσιος χώρος σπάει τον όγκο του ιδιωτικού δημιουργώντας μία ρωγμή · ανοικτή προς την κοινωνικότητα της πλατείας και κλειστή προς την ηρεμία του πεζόδρομου.

Σε ένα αστικό περιβάλλον, όπως αυτό που φιλοξενεί τη σχολή, η έννοια του ορίου μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού είναι ρευστή και πολλές φορές δυσκατανόητη. Στην ογκοπλαστική μορφή του κτηρίου αποτυπώνεται ακριβώς αυτή η σύγκρουση.

Το κτήριο μας πρέπει να αφηγείται μία ιστορία όπως και μία θεατρική παράσταση. Τον ρόλο αυτόν τον αναλαμβάνουν οι υφές. Εντείνοντας την αντίθεση, εσωτερικά και εξωτερικά της ρωγμής η υλικότητα διαφέρει. Εξωτερικά η όψεις είναι αδρές με μικρά ανοίγματα ενώ οι εσωτερικές λείες και με μεγάλη διαφάνεια.

Η ρωγμή αποκτά μείζων σημασία αφού αποτελεί ταυτόχρονα δημόσιο πέρασμα και τον κεντρικό χώρο της σχολής. Γύρω της διαμορφώνονται τα εργαστήρια, οι αίθουσες θεωρίας, οι δημόσιοι χώροι και τα γραφεία διοίκησης. Μορφολογικά και λειτουργικά αποτελεί ένα υπαίθριο θέατρο ως εστία έκφρασης και συναναστροφής του κτηρίου.

Το θέατρο κομματιάζεται από τη ρωγμή. Το συμβατικό θέατρο διαλύεται.