Μέσω της ανάλυσης του οικοπέδου και της γύρω περιοχής εντοπίστηκαν ορισμένα στοιχεία τα οποία μας κίνησαν το ενδιαφέρον.
Μια διπλή συστοιχία από ελιές ορίζει έναν ισχυρό άξονα που χαράσσει τα 2/3 περίπου του οικοπέδου. Το σημείο κατάληξης της συστοιχίας αποτελεί το κομβικότερο σημείο του οικοπέδου.
Οπτικές φυγές προς την παλαιοβούνα, τη θάλασσα, την γέφυρα του Ρίου, το αχαϊκό όρος και τον αμπελώνα προσδίδουν ιδιάζον ενδιαφέρον στο οικόπεδο και κατά συνέπεια στις δυνατότητες δημιουργίας συσχετισμών.
Μία εκτενής ιστορική και τυπολογική έρευνα της οινοποιίας στην αρχαία Ελλάδα απεκάλυψε ενδιαφέροντα στοιχεία για τις αγρεπαύλεις της εποχής και τα χαρακτηριστικά τους μέλη όπως ο πιθεώνας.
Ο επαναπροσδιορισμός της αρχαίας ελληνικής αγρέπαυλης που χωροθετείται από το διαρκώς μεταβαλλόμενο ανθρωπογενές περιβάλλον, αποτελεί την κεντρική μας ιδέα.
Έτσι η βασική μας συνθετική χειρονομία εκφράζεται από: Την ενίσχυση του κεντρικού άξονα και την εσωστρεφή διάρθρωση των μονάδων.
Το πρόγραμμα διασπάται σε τρείς κτηριακές μονάδες οι οποίες εγγράφονται χωρικά ακολουθώντας τις απολήξεις της συστοιχίας και δημιουργούν μια διαλεκτική σχέση με τα γειτνιάζοντα στοιχεία. Με αυτό τον τρόπο η σύνθεση καταφέρνει να ακολουθήσει τον παλμό του τόπου και να αγκυρωθεί στο περιβάλλον.
Στο κεντρικό κτήριο, το οποίο το συναντά κανείς στο τέλος του άξονα, διαθέτει χώρο έκθεσης, γευσιγνωσίας και κελάρι. Στη συνέχεια, κάθετα σε αυτό, ένα δεύτερο κτήριο - εντεταγμένο στο δασύλλιο - στεγάζει εκπαιδευτικά προγράμματα, λειτουργώντας ως ένα τεχνικό εκπαιδευτικό κέντρο και ως χώρος επίσκεψης σχολείων, παρέχοντας ταυτόχρονα ένα εργαστήριο κεραμικής. Στην άλλη πλευρά του άξονα τοποθετείται το κτήριο παραγωγής.
Τα κτήρια οικοδομούνται από πλινθοδομή και ανεπίχρηστο σκυρόδεμα στη λογική μιας ανοικτής κάτοψης με τοιχία και υποστυλώματα. Οι κτηριακές μονάδες και οι ενδιάμεσοι χώροι αποκτούν έναν αυτοαναφορικό χαρακτήρα. Αυτός διασπάται ώστε να προκύψουν εσωστρεφείς ενδιάμεσοι χώροι και επιμέρους συσχετισμοί με το περιβάλλον.
Comments