Ζαφείρης - Νεκτάριος Ζαφειρόπουλος Βασίλειος Ηλιόπουλος
Το γενικότερο θέμα της σύνθεσης είναι η δημιουργία και η διαμόρφωση ενός Κέντρου Διάσωσης Θραυσμάτων. Μελετώντας το οικόπεδο που μας δόθηκε, το στοιχείο που μας συγκίνησε περισσότερο από κάθε άλλο, ήταν η άφιξη του τρένου, και κατ’ επέκταση, η ίδια η έννοια της Άφιξης. Αυτή η έννοια της Άφιξης, αποτέλεσε έναυσμα για την διερεύνηση του Θραύσματός μας. Και έπειτα από συζήτηση καταλήξαμε πως καμία Άφιξη δεν προσμένουμε περισσότερο, από αυτήν στην εξοχική μας κατοικία. Στην κατοικία αυτή που ζήσαμε τόσες στιγμές, οι αισθήσεις ενεργοποιούνται στο μέγιστο και μας βοηθούν να περισυλλέξουμε αναμνήσεις και συναισθήματα. Ο πελεκητός σοβάς του τοίχου στον οποίο έτρεχες το χέρι σου κάθε φορά που περνούσες, οι πλάκες Καρύστου στο υπόγειο που σου πάγωναν τα γυμνά σου πόδια, η μυρωδιά που αναβλύζει από τα ξύλινα κουφώματα και παντζούρια… Σε μια εποχή όμως, γεννημένη με βιασύνη, η όραση αποτελεί σχεδόν τον αποκλειστικό υποδοχέα ερεθισμάτων. Η ηγεμονία της όρασης είναι αναμφίβολα ισχυρότερη από ποτέ, με την «εικόνα» να κυριεύει πολλαπλές εκφάνσεις της ζωής μας. Και μέσα σε αυτή την βιασύνη που προαναφέρθηκε, πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να μην αποξενώνεται από την ίδια του την ψυχή; Όταν ακόμα και μια παύση για να αγγίξει κανείς έναν τοίχο, για να αισθανθεί το κτήριο, για να ξετυλίξει το νήμα που συνδέει τον υλικό με τον ψυχικό κόσμο, θεωρείται μια σπατάλη χρόνου…
To Θραύσμα μας λοιπόν ορίζονται ως εξής: Το Πέρασμα, ως ενεργοποιός των αναμνήσεων που προξενούνται από τις αισθήσεις της αφής και της όσφρησης. Την σημασία των αισθήσεών προσπαθούμε να διαφυλάξουμε στο δικό μας Κέντρο Διάσωσης Θραυσμάτων, δίνοντας παράλληλα στον επισκέπτη την ευκαιρία να νιώσει, να αναλογιστεί, και τελικά να συνδεθεί και ο ίδιος με τις δικές του αναμνήσεις.
Η κεντρική ιδέα της σύνθεσής μας, ορίζεται από δυο ταυτόχρονες πράξεις. Την καθολική υπερύψωση του εδάφους του οικοπέδου, και την αφαίρεση τμημάτων από τον όγκο που προκύπτει. Το έδαφος του οικοπέδου υπερυψώνεται στο +10. Έτσι, αποκαθίσταται ο ορίζοντας που χάθηκε με την οικοδόμηση της παραλιακής βιομηχανικής ζώνης.
Με την αφαίρεση όγκων από την αυτή την συνολική μάζα που προκύπτει, διαμορφώνονται τα περάσματα. Βάσει αυτών προκύπτουν οι επιμέρους χώροι και επιτυγχάνεται η ένταξη του σιδηροδρομικού σταθμού στη σύνθεσή μας. Στα κενά που δημιουργούνται από την πράξη της αφαίρεσης, εντάσσονται οι λειτουργικοί χώροι. Παράλληλα, αρχίζει να συντελείται μια ενιαία ατμόσφαιρα, καθώς όγκοι παραλλάσσουν το ύψος του ταβανιού και οπές – άλλοτε μεγάλες, άλλοτε μικρότερες- αποτελούν τη μοναδική πηγή φωτός. Το κτιριολογικό πρόγραμμα της σύνθεσης περιλαμβάνει χώρο: Υποδοχής (αναψυκτήριο, wc, γραφείο), Αρχείου (αποθήκες, χώρος περίσκεψης, χώρος συλλογής), Επιμέλειας (εργαστήρια και γραφεία), Πολλαπλών Χρήσεων (αμφιθέατρο, εκπαιδευτικά προγράμματα, αναψυκτήριο, wc) και χώρο Έκθεσης.
Ο χώρος της Έκθεσης, αποτελεί έναν χώρο συνειδητοποίησης, ανάσυρσης αναμνήσεων και αναστοχασμού
Η διαμόρφωση της πίσω όψης της σύνθεσης, που κοιτάει στην πόλη, αποτέλεσε σημαντικό συνθετικό πρόβλημα. Εάν έμενε απαράλλαχτη, μονολιθική, θα δημιουργούσε ένα μάλλον δυστοπικό σενάριο. Η συνθετική αυτή χειρονομία που προαναφέρθηκε, από το εσωτερικό, μεταφέρεται στο εξωτερικό της Σύνθεσης και συντελεί στην απομάκρυνση από την αυστηρή γραμμικότητα και συμμετρία (που εδώ, δεν ήταν επιθυμητή) και ασφαλώς, προσδίδει μια ομοιογένεια και ενότητα σε αυτήν. Με την αποδόμηση της πίσω όψης λοιπόν, δημιουργούνται μεγάλα πλατώματα, τα οποία «τραβούν» την πόλη προς το Κέντρο Διάσωσης Θραυσμάτων. Παράλληλα, διαμορφώνονται περάσματα, χώροι δημοσίων λειτουργιών, σημεία συνάντησης και συνάθροισης, επιμέρους διαδρομές και διασυνδέσεις μεταξύ των χώρων και των επιπέδων. Έτσι, η όψη αυτή αποκτά έναν δημόσιο χαρακτήρα. Ένα νέο τοπίο λοιπόν, τραβά την πόλη προς τα πάνω, στον επανακτημένο ορίζοντα, και έπειτα την σπρώχνει προς τα κάτω, στην έκθεση, σε έναν άλλο κόσμο. Στον κόσμο της Έκθεσης, όπου ο επισκέπτης καλείται να αναλογιστεί, να αναστοχαστεί και να προσπαθήσει να διασώσει και εκείνος τις δικές του μνήμες.
Οι Αφίξεις κάθε ανθρώπου γράφονται στην ψυχή του με μελάνι ανεξίτηλο και παραμένουν βυθισμένες, έως ότου εμείς τις ανασύρουμε. Η Άφιξη στα εξοχικά μας, αποτελεί μια μαγική στιγμή, μια ώρα πλήρους αγαλλίασης. Φθάνει η ώρα που οι παιδικές μνήμες ξαναζωντανεύουν. Φθάνει ο πλήρης συντονισμός των συναισθημάτων. Φθάνει περὶ λύχνων ψυχής ἁφάς…
コメント