Δέσποινα Μαρτσοπούλου
Χρυσόστομος Ρεΐζης
Αντλώντας από κείμενα των Benjamin Bratton και Brian Kuan Wood, το συγκρότημα σχεδιάζεται για μια οριακή, μετα-ανθρώπινη συνθήκη. Ειδικότερα, οι κατοικίες και οι κοινόχρηστοι χώροι μεταξύ αυτών συνδυάζονται με το πρόγραμμα μιας χειρουργικής κλινικής. Τα άτομα ζουν για ένα ορισμένο διάστημα εκεί προκειμένου να αντικαταστήσουν μέρος ή ολόκληρο το σώμα τους με μηχανικά μέλη, να μετατραπούν δηλαδή σε transhumans. Εν τέλει, παράγεται μια αφήγηση για τα διαφορετικά σώματα που εμπεριέχουν το ένα το άλλο και συντήκονται στον απόηχο μιας ουτοπικής ρητορικής και των αμφιλεγόμενων υποσχέσεων που τη συνοδεύουν.
Τα πρώτα στάδια της έρευνας αφορούσαν την επίδραση του ψηφιακού στον καθημερινό χρόνο και στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό αποτελεί μια αφετηρία κληροδότησης της υποκειμενικότητας σε μη ανθρώπινους παράγοντες.
H δομή προκύπτει από τη δημιουργία σχισμών στο έδαφος μεταξύ κυρτών πλακών. Οι πρώτες δύο ζώνες περιλαμβάνουν τις κατοικίες που αναπτύσσονται οριζόντια και καθ'ύψος, η κάθε κατοικία περιλαμβάνει δύο βασικούς χώρους. Υπόσκαφα, βρίσκονται οι χώροι της κλινικής (χειρουργεία, δωμάτια νοσηλείας, γραφεία, βοηθητικοί χώροι). Υπάρχουν δύο κεντρικές είσοδοι για την κλινική και επιμέρους είσοδοι για κάθε κατοικία χωριστά. Οι κοινόχρηστοι χώροι διαμορφώνονται ως μεταιχμιακές περιοχές μεταξύ των κατοικιών, των οπών και των κυρτών πλακών.