ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥ
Το κτίριο κατασκευάστηκε για να εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας ψυχιάτρου. Λειτουργεί ως τόπος κατοικίας και εργασίας της. Το σπίτι είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε να μπορεί να μένει με έναν ασθενή της. Η διαρρύθμιση των χώρων είναι τέτοια ώστε οι κοινόχρηστοι χώροι να είναι ανοικτοί ενώ οι ιδιωτικοί είναι λαβιρυνθοειδής. Η ζώνη των δωματίων δεν έχει σαφή όρια, αλλά παρέχει στάδια κάλυψης και κατά συνέπεια ιδιωτικότητας. Με αυτόν τον τρόπο η μετάβαση από το κοινόχρηστο στο ιδιωτικό είναι ομαλή και ταυτόχρονα ασαφής. Οι διαχωριστικοί τοίχοι των δωματίων σε συνδυασμό με το γυάλινο κέλυφος δημιουργούν μια σύγχυση όσον αφορά την αίσθηση ασφάλειας των κατοίκων. Η βαθμιδωτή αυτή μετάβαση από το πιο κοινόχρηστο στο πιο ιδιωτικό δημιουργεί ταυτόχρονα έναν πλήρη έλεγχο του βαθμού απομόνωσης που επιθυμεί ο καθένας, αλλά και μια διαρκή αίσθηση ανασφάλειας, καθώς ο χώρος δεν είναι σαφώς οριοθετημένος, αφού η ίδια η κάλυψη η οποία προστατεύει αυτόν που βρίσκεται πιο "μέσα" τον αποτρέπει από το να έχει επίγνωση αν κάποιος πλησιάζει. Έτσι κάθε βήμα αποτελεί ταυτόχρονα μια αύξηση της ιδιοτικότητας του ενός ατόμου και παραβίαση της ιδιοτικότητας του άλλου. Ακόμα οι ροές του σπιτιού αλλάζουν από την στιγμή που ανοίγουν τα φύλλα του μπαλκονιού. Η κύρια είσοδος του σπιτιού καθώς και η πιο ιδιωτική είσοδος των δωματίων κλείνουν από τα τζάμια, συνεπώς όταν το σπίτι ανοίγει, κλείνει ταυτόχρονα. Με τον τρόπο αυτό γίνεται σαφής ο διαχωρισμός του κατοίκου και του επισκέπτη. ενώ οι κάτοικοι μεταξύ τους δεν έχουν σαφή όρια του προσωπικού χώρου, η παρουσία του επισκέπτη στο σπίτι το μετατρέπει σε έναν οριοθετημένο χώρο μέσα στον οποίο η θέση του είναι σαφής.
